Miejski portal informacyjny:
Oleśnica, Bierutów, Dobroszyce, Dziadowa Kłoda, Międzybórz

Jak wiele albumów Francisco Lopeza, kaseta "Paris Hiss" rozpoczyna się ciszą, z której dopiero po około czterech minutach wyłania się narastający bardzo powoli dźwięk - jednolity i kojący biały szum. Ten niezbyt głośny 'śnieg' zaczyna docierać na tyle niepostrzeżenie, że z początku trudno będzie go wyróżnić. Myślę, że są dwa sposoby słuchania tego materiału. Pierwszy to przyswajanie go w 'normalnych warunkach domowych' i zarazem pogodzenie się z faktem, że ostatecznie paryski szum Lopeza będzie jedynie częścią ogólnego otoczenia dźwiękowego (na które zazwyczaj składa się np. brzęczenie komputera czy odtwarzacza, jakieś głosy zza drzwi i z ulicy, szelest liści za oknem etc.). Metoda druga to zorganizowanie sobie solidnego, dźwiękoszczelnego pomieszczenia, w którym biała ścieżka Lopeza będzie jedynym (poza, być może, naszym oddechem) rozlegającym się brzmieniem - brzmieniem, w którym się autentycznie zatopimy.
Źródłem dźwięku były dla Lopeza puste, niezapisane taśmy, z których wychwytywał szum, po czym nakładał na siebie i nagłaśniał kolejne jego warstwy. Rezultatem są dwa ascetyczne utwory, w których wszelkie odstępstwa od monotonii ograniczają się do ledwie zauważalnych 'drgnięć' i drobnych nierówności w zasadniczo jednostajnym paśmie szumu. W obu kompozycjach wydzielić możemy dwie warstwy - wyższą i niższą (tak bym to określił), przy czym strona B ma brudniejsze i nieco bardziej 'agresywne' brzmienie oraz jest bardzo silnie przesunięta do lewego kanału. To ostatnie może irytować.
Podsumowując: eksperyment formalny, którego sednem nie jest jednak (tak przynajmniej twierdzi artysta we wkładce do kasety) proces twórczy, a ostateczny rezultat - "because I like tape hiss!"
Albo może... harsh noise wall w wersji ambient?

Francisco Lopez - "Paris Hiss", Banned Productions 1996

A. Les Paroles M'Ont Laissé Indifferént, B. Je Ne Voulais Pas M'Endormir Avant De Savoir Comment L'Histoire Finirait